ΤΑΣΟΣ ΧΑΛΚΙΑΣ "ΑΡΘΡΑ"

167 χρόνια Χαλκιάδες
155 χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος από τότε που οι κομπανίες των Χαλκιάδων άρχισαν να γυρίζουν από πόλη σε πόλη, από χωριό σε χωριό παίζοντας και τραγουδώντας τις χαρές και τις λύπες του λαού μας, σε γιορτές, σε γάμους, σε πανηγύρια δημιουργώντας και αντλώντας από την μεγάλη δεξαμενή της μουσικής παράδοσης του τόπου μας που χάνεται στα βάθη των αιώνων, στην επαφή λαών και πολιτισμών, σε αυτό το σταυροδρόμι της ανθρώπινης ιστορίας που λέγεται Ελλάδα.

Διατήρησαν αυτόν τον θησαυρό μέχρι τις μέρες μας, παραδίδοντας τον από πατέρα σε γιο σε πέντε γενιές, ατόφιο με τιμιότητα και αγάπη πλουτίζοντας τον με νέα κάθε φορά ακούσματα και νέες αξίες από τις λαϊκές εμπειρίες της κάθε γενιάς.
Όταν δάκρυζε το κλαρίνο
Στις 12 Αυγούστου 1992, έφυγε από τη ζωή οΤάσος Χαλκιάς, ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της ηπειρώτικης μουσικής και της δημοτικής μουσικής εν γένει, ο μουσικός που συνδέθηκε όσο κανείς με το ηπειρώτικο μοιρολόι.

Ο Τάσος Χαλκιάς, το μικρότερο από τα πέντε παιδιά του Πολυχρόνη Χαλκιά, γεννήθηκε στη Γρανιτσοπούλα Ιωαννίνων το 1914. Σε ηλικία μόλις τεσσάρων ετών έχασε τον πατέρα του.

Δύο χρόνια μετά η μητέρα του του αγόρασε ένα κλαρίνο από περιπλανώμενο πωλητή και σχεδόν έμαθε μόνος του να ...παίζει χωρίς να γνωρίζει να διαβάζει παρτιτούρα. Έπειτα από περιπέτειες και αποσπασματική μαθητεία στα αδέλφια του (όλοι μουσικοί) έγινε δεκτός στην περίφημη Κομπανία των «Χαλκιάδων» -ήταν τότε 17 ετών.
ΑΥΓΗ - Ο Ποιητής του Κλαρίνου
Αφιέρωμα
Το εξαιρετικό αφιέρωμα της εκπομπής "Σαν παραμύθι" του Νίκου Παπαθανασίου στο
μεγάλοΗπειρώτη κλαρινίστα Τάσο Χαλκιά και στη μεγάλη του προσφορά στην μουσική παράδοση, με τίτλο: "Τάσος Χαλκιάς - Χορεύοντας στη ζωή και στο μέτωπο". Η εκπομπή εστιάζει κυρίως στα δύσκολα χρόνια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, που βρήκε όλη την κομπανία των Χαλκιάδων στην επιστράτευση και στην πρώτη γραμμή της μάχης, είτε να πολεμούν, είτε να εμψυχώνουν τους πολεμιστές με τις μουσικές που πήγαζαν από την ψυχή τους. Έπειτα γίνεται αναφορά στην μετέπειτα ζωή και δράση του Τάσου, στην "ανακάλυψή" του από τον Διονύση Σαββόπουλο και αναζωογόνηση της Ηπειρώτικης δημοτικής μουσικής από την ίδια τη νεολαία, στα ταξίδια του στην Αμερική και στο τέλος...
Αφιέρωμα Ριζοσπάστη
Στο κλαρίνο του έκλεισε όλη την ψυχή της Ρωμιοσύνης. Των ανθρώπων, που προσδοκούν, αγωνίζονται, ονειρεύονται, χαίρονται, μοχθούν. Πηγαίος, αυθεντικός, μοναδικός, ο Τάσος Χαλκιάς, υπήρξε το «καλύτερο κλαρίνο της Ελλάδας».

Μουσικός με ξεχωριστό ταλέντο και ευαισθησία, ο μπάρμπα Τάσος αφουγκράστηκε τους παλμούς του λαού μας και «τραγούδησε» τις χαρές, τις πίκρες, τους καημούς, τα βάσανά του.

Ο διάσημος Ηπειρώτης μουσικός κλαρινίστας ήταν ένας από τους στυλοβάτες της μουσικής μας παράδοσης και από τους σημαντικότερους δεξιοτέχνες στο κλαρίνο, που επί έξι δεκαετίες συνέβαλε στη διάδοση και στη διατήρηση της αυθεντικής παραδοσιακής μουσικής.
Κάποτε στην Αμερική
Η Αμερική φιλοξένησε και αφομοίωσε ανθρώπους όλων των ειδών και των φυλών, και αποτέλεσε πόλο έλξης των φιλόδοξων Ελλήνων καλλιτεχνών, που ξεκίνησαν με το όνειρο να κάνουν γνωστή την τέχνη τους στα πέρατα της γης, να ψυχαγωγήσουν τους Έλληνες μετανάστες, να γνωρίσουν μουσικούς από άλλες γωνιές του πλανήτη και να εργαστούν με καλύτερους όρους, για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.

Αυτή την εποχή, της έντονης καλλιτεχνικής κίνησης, βρέθηκε στην Αμερική και ο Τάσος Χαλκιάς, παίρνοντας μαζί του τις εμπειρίες του από τα ελληνικά γλέντια και τις ηχογραφήσεις και το καλή τύχη των δικών του ανθρώπων. «Εκείνη την εποχή, στα τέλη της δεκαετίας του ’50 ήτανε πολλοί μουσικοί που προσπαθούσαν να ξενιτευτούν… οι περισσότεροι προσπαθούσαν να πάνε στην Αμερική, όπου υπήρχε ελληνισμός, ήταν πιο κοντά στην Ελλάδα από την Αυστραλία κι είχε μαθευτεί ότι πλήρωναν και καλά λεφτά
ΜΕΤΑΛΙΟ Εθνικής αντίστασης
Μπάρμπα Τάσος
Εκατόν πενήντα πέντε χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος από τότε που οι κομπανίες των Χαλκιάδων άρχισαν να γυρίζουν από πόλη σε πόλη, από χωριό σε χωριό παίζοντας και τραγουδώντας τις χαρές και τις λύπες του λαού μας, σε γιορτές, σε γάμους, σε πανηγύρια δημιουργώντας και αντλώντας από την μεγάλη δεξαμενή της μουσικής παράδοσης του τόπου μας που χάνεται στα βάθη των αιώνων,
στην επαφή λαών και πολιτισμών, σε αυτό το σταυροδρόμι της ανθρώπινης ιστορίας που λέγεται Ελλάδα. Διατήρησαν αυτόν τον θησαυρό μέχρι τις μέρες μας, παραδίδοντας τον από πατέρα σε γιο σε πέντε γενιές, ατόφιο με τιμιότητα και αγάπη πλουτίζοντας τον με νέα κάθε φορά ακούσματα και νέες αξίες από τις λαϊκές εμπειρίες της κάθε γενιάς…
ΟΤΑΝ......
Όταν έχεις γεννηθεί σε μια περίοδο μετακατακτητική σε μια Οικογένεια που παρά τις δυσκολίες κράτησε την μουσική μας παράδοση.

Όταν ως παιδί πείθεις την Μητέρα σου να σου αγοράσει ένα παλιό Κλαρίνο με αντάλλαγμα έξι γίδια. (Σοβαρό κόστος για μια οικογένεια εκείνης της εποχής)

Όταν στα δώδεκα ζητάς από τους συγγενείς σου να πάρεις μαθήματα για να παίξεις κλαρίνο σε πανηγύρια γάμους και ταβέρνες, επειδή αυτό σου αρέσει αλλά και για να επιβιώσεις!

Όταν καλείσαι να υπεραπιστείς την πατρίδα σου και τραυματίζεσαι.

Όταν κατατάσσεσαι σε έναν στρατό με κίνδυνο της ζωής σου για την ελευθερία της πατρίδας σου.

Όταν σε πόλεμο έχεις οικογένεια και δύο παιδιά και από βομβαρδισμό καταστρέφεται το σπίτι σου και σκοτόνωνται μαζί η γυναίκα και τα δυο σου παιδιά.
Παρουσίαση του Βιβλίου
Δημοσιεύθηκε στις 11/11/2014

Μια αλησμόνητη βραδιά έζησαν όσοι παρέστησαν το βράδυ της Πέμπτης 6 Νοεμβρίου στην Ελληνοαμερικανική Ένωση και για λίγο έφυγαν τα προσχήματα κι οι προσκεκλημένοι το έριξαν στο χορό με κορυφαίο τον Ελληνοαμερικανό γερουσιαστή Κρις Σπύρου, με αφορμή στην παρουσίαση του βιβλίου της Άννας Στεργίου «Τάσος Χαλκιάς: Το φύσημα του θεού», εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη, που αναφέρεται και στα χρόνια που έζησε ο κορυφαίος Έλληνας κλαρινίστας, ως μετανάστης στις ΗΠΑ.

«Καθόμουν στο καφενείο του πατέρα μου στην Αμερική και τον έβλεπα να μιλά με τον Τάσο Χαλκιά και να κουβεντιάζουν πότε θα ξανάρθουν στην Ελλάδα. Αυτός ήταν ο καημός τους. Και ο Τάσος έβγαζε το κλαρίνο κι έπαιζε με το πιο μικρό κομμάτι του κλαρίνου στο αυτί στον πατέρα μου», είπε ο Κρις Σπύρου.
Στη Νέα Υόρκη
Κατά τον Μπένι Γκούντμαν, ο Τάσος Χαλκιάς ήταν «ο καλύτερος κλαρινίστας του πλανήτη».

Ηταν τα λόγια που είπε σαν τον άκουσε να παίζει στου «Αλή Μπαμπά», ένα κέντρο της 8ης Λεωφόρου στη Νέα Υόρκη, τη δεκαετία του ’60.

Ολη η ομογένεια περνούσε από ’κει. Εκείνο το βράδυ, όμως, ο διάσημος τζαζίστας μαζί με τον σκηνοθέτη Ρίτσαρντ Σεραφιάν ήθελαν κάτι ιδιαίτερο για την ταινία «Αντυ» που ετοίμαζαν. Ηταν ένα δραματικό φιλμ και ήθελαν ένα μοιρολόι ψυχής.
Φυσώντας γλυκά
«Οσες φορές έρχεται στο μυαλό μου, τον βλέπω να βγάζει το κλαρίνο του, να το περιεργάζεται μήπως έχει πάθει κάτι και να το περιποιείται σαν ένα μωρό παιδί, να παίζει και να ψάχνει μελωδίες και τραγούδια, να μελετάει για να διορθώσει κάτι που δεν του πήγαινε καλά στο αυτί, και ξαπλωμένος να ξημερώνεται με τα γυαλιά του στο κρεβάτι για μια λέξη στα τραγούδια... Δεν εξωτερίκευε ποτέ τα συναισθήματά του και λέξη όπως το "σ' αγαπώ" δεν τη γνώριζε, γιατί είχε άλλους τρόπους έκφρασης δικούς του, και αυτοί μπορεί να ήταν ένα χάδι και μια αγκαλιά, γεμάτη αγάπη και στοργή. Κι αυτά τα συναισθήματα δεν ήταν μόνο για την οικογένειά του, αλλά για όλο τον κόσμο...».

Αυτές τις εικόνες βλέπουμε ν' ανακαλεί ο Λάκης Χαλκιάς για τον πατέρα του Τάσο, προλογίζοντας το φρεσκοτυπωμένο βιβλίο της Αννας Στεργίου «Τάσος Χαλκιάς: Το φύσημα του Θεού» (εκδ. Σιδέρη). Εκατό χρόνια από τη γέννηση και είκοσι δύο χρόνια από το θάνατο του κορυφαίου κλαρινίστα, που με την αφοσίωση, την εκφραστική του δύναμη και τη γλυκύτητα του παιξίματός του κράτησε την παράδοσή μας ζωντανή, μια μυθιστορηματική βιογραφία έρχεται να φωτίσει την ανθρώπινη πλευρά του κυρίως, ανασυστήνοντας το κλίμα μιας ολόκληρης εποχής.
Χορεύει η Ελλάδα
Είκοσι χρόνια απουσίας του ανθρώπου που έκλεισε όλη την ψυχή της Ρωμιοσύνης στο κλαρίνο του, του Τάσου Χαλκιά, συμπληρώνονται στις 12 Αυγούστου.

Ο Τάσος Χαλκιάς ήταν ένας από τους στυλοβάτες της μουσικής μας παράδοσης και από τους σημαντικότερους δεξιοτέχνες στο κλαρίνο, που επί έξι δεκαετίες συνέβαλε στη διάδοση και στη διατήρηση της αυθεντικής παραδοσιακής μουσικής.

«Είσαι από εκείνους που μια σωστή πολιτεία θα έπρεπε να τους έχει στο Εθνικό Μουσείο των ζωντανών!

Ολη η ψυχή της πολυβασανισμένης Ρωμιοσύνης βρίσκεται μέσα στο κλαρίνο σου», είχε γράψει ο Μίκης Θεοδωράκης,

Εκτύπωση

« Πίσω