ΛΑΪΚΑ

Προικισμένος στη ζωή μου  με τη φτώχεια την σκληρή  της φτωχολογιάς τραγούδι  απ’ τα χείλη θα βγει.

Στην καρβουνόσκαλα αντίκρυ στο μουράγιο κλαίνε μαζί δυο ναυτικοί

Όταν κοιμάται ο δυστυχής  κανείς μην τον ξυπνήσει  ξεχνάει τα πάντα ο άνθρωπος  τα μάτια του σαν κλείσει  ξεχνάει τα πάντα ο άνθρωπος  τα μάτια του σαν κλείσει

Είναι κάτι βράδια που δεν ξημερώνουνε,    κάτι αναμνήσεις που καρδιές ματώνουνε.   Είναι κάτι ανθρώποι που δεν υποφέρονται,   που σε φαρμακώνουν μόνο για να χαίρονται.

Άιντε βρε Αντώνη πιασ’ το μπουζούκι   δώσε χαστούκι στην απονιά.   Κι αν καταφέρεις να μπω στο κέφι    θα στο γιομίσω με καφετιά.

Μέσα στα στενά σου τα σοκάκια   έζησα τις πιο γλυκές στιγμές   καντάδες χίλιες νύχτες έχω κάνει   για όλες τις μποέμικες καρδιές

Είμαστ’ αδέλφια, μιας μάνας γέννα,   στις φλέβες τρέχει το ίδιο αίμα.   Κι αν χώρια τώρα σαν ξένοι ζούμε,   πάλι μια μέρα θ’ αγκαλιαστούμε.

Άνθρωπο που πίνει μην τον πάρεις λάθος Άνθρωπο που κλαίει μην τον πεις τρελλό έχει όπως όλοι τα προβλήματά του.

 Πάρε τα χνάρια π’ άφησαν τα μαύρα δάκρυά μου   κι έλα απόψε να με βρεις εκεί στην ερημιά μου   Βήμα βήμα, δάκρυ δάκρυ, θα με βρεις σε κάποιαν άκρη 

Σε πλάνεψε η ντόλτσε βίτα,   αυτή που λεν ζωή γλυκιά,   και κάθε μέρα κατεβαίνεις   της κοινωνίας τα σκαλιά.

Πληροφορίες κακές   πήρες για μένα πολλές   και πληγώσανε την καρδιά σου   αγάπη μου και κλαις.

Αφού θύμα της αγάπης σαν κι εμάς είσαι κι εσύ κάτσε δίπλα μας ν’ ακούσεις και να κλάψουμε μαζί.

Τόσα φαρμάκια πώς θες ν’ αντέξω,   τόσες φουρτούνες, τόσες φωτιές.  Λίγη ελπίδα, πού να γυρέψω,   δεν σε θυμάται κανείς στις συμφορές. 

Παραπονιάρικο μικρό τι σου έχουν πει για μένα και με κοιτάζεις πάντοτε με μάτια δακρυσμένα