Η προτομή του Τάσου Χαλκιά

Αν θα έπρεπε να δώσουμε έναν χαρακτηρισμό στον Τάσο τον Χαλκιά με βάση την Ζωή και τον χαρακτήρα του «με μια πρώτη σκέψη» θα ήταν μια αναφορά στην Οδύσσεια.
Όμως ο Τάσος ο Χαλκιάς δεν ήταν ένας Βασιλιάς αλλά ένας θνητός που πολέμησε με δυνάμεις αόρατες όπως ήταν η ανάγκη για επιβίωση στην Ηλικία των 4ων ετών όταν έμεινε ορφανός από πατέρα.

Σε αυτή την ηλικία που τα άλλα παιδιά παίζουν παιχνίδια στις αλάνες, χωρίς έγνοιες ο Μικρός Τάσος, κάθε βράδυ που πήγαινε για ύπνο το μόνο πράγμα που είχε στο μυαλό του ήταν να βρει τρόπο να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή ζωή. Αυτό που ήταν πολύ κοντά στις σκέψεις και τους προβληματισμούς του Τάσου ήταν το κλαρίνο.
Ήξερε πως αν μάθαινε κλαρίνο θα μπορούσε να κερδίσει την ζωή του.

Χρειάστηκαν μόλις δύο χρόνια για να μάθει να παίζει κλαρίνο. Δεν ήταν όμως η ανάγκη της επιβίωσης που τον ώθησε σε αυτή την απόφαση αλλά η αγάπη που αισθανόταν για αυτό το όργανο από τότε που το άκουσε για πρώτη φορά όταν ακόμη βρισκόταν στην κούνια.

Όπως γίνεται με όλους τους μεγάλους άνδρες που είναι εντεταλμένοι από μια ανώτερη δύναμη να διαπρέψουν σε κάποιο τομέα, έτσι και έγινε και με τον Τάσο τον Χαλκιά.

Τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει αυτούς τους ανθρώπους να φτάσουν σε έναν σκοπό που ακόμη και η δική τους συνείδηση δεν τον γνωρίζει.
Ο Σοβαρός τραυματισμός που είχε στον πόλεμο του 1940 δεν ήταν τίποτα μπροστά στον θάνατο της γυναίκας και των δύο παιδιών του από γερμανικές βόμβες. Λες και κάποια δύναμη ορθώθηκε εμπρός του για να τον σταματήσει να φτάσει σε ένα μουσικό επίπεδο που για τον ίδιο ήταν σκοπός ζωής.

Βέβαια ο καθένας από εμάς έχει προσωπική αντίληψη για τι είναι σκοπός ζωής. Η Άποψη που είχε ο Τάσος ο Χαλκιάς για το τι είναι σκοπός ζωής, είναι η Ιερή υποχρέωση να κληροδοτήσει κάποιος στις επόμενες γενιές, τα αποτελέσματα των προσπαθειών του στη διάρκεια του βίου του.
Αυτό που κληροδότησε σε εμάς και στις επόμενες γενιές ο Τάσος ο Χαλκιάς είναι να αισθάνεσαι να ακούς να βλέπεις και να δίνεις αγάπη ακόμη και όταν ο κόσμος σου γκρεμίζεται. Να ονειρεύεσαι έναν κόσμο που σε αγαπά επειδή τον σέβεσαι.

Ο Ίδιος είπε:
Όταν παίζω κλαρίνο, παίζω με την καρδιά μου κι ονειρεύομαι, και είναι στιγμές που επηρεάζομαι από την ατμόσφαιρα και από τον κόσμο που με ακούει και τότε τα δάχτυλά μου πάνω στο όργανο κινούνται μόνα τους και εντολές δίνει η ψυχή μου κι εγώ βρίσκομαι σε έναν κόσμο που δεν μπορώ να εξηγήσω, είναι μαγική στιγμή. Ε, τότε συγκινούμαι κι εγώ και κλαίω μέσα μου." "...Το πάλκο είναι ιερό όπως το δικαστήριο. Όταν παίζεις ένα όργανο ή όταν τραγουδάς, επικοινωνείς με τα πιο ευαίσθητα και τα πιο δυνατά αισθήματα εκείνων που σε προσέχουν. Κι όσο πιο πολύ σε προσέχουν και καταλαβαίνουν τι παίζεις, τόσο κι εσύ δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό. "