36 Τραγούδια της Ηπείρου

2005 - "36 τραγούδια της Ηπείρου με τον Λάκη Χαλκιά" - (FM RECORDS) Παραδοσιακά τραγούδια από όλη την ΗΠΕΙΡΟ.

ΜΙΛΑΕΙ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ  ΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ 
Ο ΛΑΚΗΣ ΧΑΛΚΙΑΣ CD 36 Τραγούδια της Ηπείρου με το Λάκη Χαλκιά”

       Διάβασα αυτά που γράφει ο Θεόπομπος, ότι  η αρχαία Ήπειρος αποτελείτο από 14 φύλα και τα οποία ο Στράβων μνημονεύει, και λέει για τους Σελλούς, τους Χάονες, τους Θεσπρωτούς, τους Αμβρακιείς, τους Κασωπαίους, τους Αμφιλόχους, τους Μολοσσούς, τους Αθαμάνες, τους Αίθικες, τους Τυμφαίους, τους Ορέστες, τους  Δρύοπες, τους Παρωραίους και τους Ατιντάνες.
       Στο σχολείο για αυτή τη Χώρα, έμαθα ότι την αποκαλούσαν Μολοσσία. Η Μολοσσία δηλαδή η Ήπειρος, παρέμενε πάντα αποκλεισμένη από τις ξενικές επιδράσεις και δεν συμμετείχε στον έξω ρου της μεγάλης ιστορίας, λόγω του απροσίτου της φύσεώς της.
       Βέβαια είναι νωπές οι αναμνήσεις από την περίοδο του θρυλικού Αλή Πασά στον 19ο αιώνα, είναι κατάδηλες οι ιστορικές μαρτυρίες των χρόνων του Δεσποτάτου της Ηπείρου τον 13ον  αιώνα, και η έξοχη εποχή του 3ου αιώνα επί Βασιλέως Πύρου που μας άφησαν τόσα και τόσα σημαντικά. 
       Οι αρχαιοπρεπείς χοροί τα διάφορα παιχνίδια των μικρών παιδιών και των μεγάλων, τα πανηγύρια, οι προλήψεις, τα μυρολόγια, τα ήθη και έθιμα γύρω από την ταφή, τα ήθη και τα έθιμα γύρω από το γάμο, οι άπειρες αρχαίες λέξεις που επιβιώνουν μέχρι σήμερα και που τις βλέπουμε γραμμένες στα ομηρικά έπη, μου βεβαιώνουν ότι όντως ο λαός μας ζούσε σε μικρές  κοινωνίες που συγκροτούντο από τις φυλές. 
      Με εργαλείο την ιστορία ξεδιπλώνονται στα μάτια μου αυτές τέτοιες οι φυσιογνωμίες με τις οποίες έζησα και μεγάλωσα και που λεγόμαστε συμπατριώτες, η ο ηπειρώτικος λαός.         
         H αγάπη, και η μελέτη της ιστορίας του τόπου μου και τα τραγούδια που άκουγα από την οικογένειά μου και τους συμπατριώτες μου, με έκαναν, πολλά χρόνια τώρα, να σκέπτομαι τη δημιουργία μιας δισκογραφικής δουλειάς αφιερωμένης στα τραγούδια της Ηπείρου.
        Σήμερα στην πιο ώριμη, στιγμή της ηλικίας μου, φτιαγμένη από  πείρα των 42 χρόνων, στη δουλειά, έρχομαι να τραγουδήσω πράγματα που έχω ζήσει. Τραγούδια που αγγίζουν την ψυχή του κάθε Ηπειρώτη. 
Τίτλος της νέας αυτής δισκογραφικής δουλειάς είναι: 
             ¨ 36 παραδοσιακά τραγούδια της Ηπείρου με τον Λάκη Χαλκιά ¨
 
         Η ευκαιρία ήρθε μετά από μια συζήτηση με τον φίλο μου Νίκο Κούρτη, ιδιοκτήτη της δισκογραφικής εταιρείας FM RECORDS.
      Εκείνη τη στιγμή πέρασε όλη η ζωή μου σαν κινηματογραφική ταινία στο μυαλό μου. Ένοιωσα πως ήρθε η ώρα να κάνω αυτό που το είχα όνειρο απραγματοποίητο μέχρι εκείνη τη στιγμή, το όφειλα στην   μεγάλη οικογένεια των Χαλκιάδων και σε όλους τους μερακλήδες και γλεντζέδες που χάριν σ’ αυτούς  και τους  άγιους μουσικούς που έχουν φύγει πια από τη ζωή, μυήθηκα σ’ όλα αυτά τα τραγούδια. 
       Άρχισαν να ξυπνάνε στην ψυχή μου όλες οι μεγάλες στιγμές που  μικρός  είχα βιώσει με το συγκρότημα των Χαλκιάδων, ανακάλεσα μνήμες  τραγουδιών που ο πατέρας μου ο Τάσος Χαλκιάς έπαιζε  στο κλαρίνο του, άκουσα μέσα μου την αγαπημένη φωνή του μπάρμπα μου του Φώτη και του μπάρμπα Κυριάκου, το μαγικό βιολί του μπάρμπα  Μήτσου και το γλυκό κλαρίνο επίσης του μπάρμπα Νίκου.
       Γιατί, όπως λέω πάντοτε, εγώ ανατράφηκα, μεγάλωσα και γαλουχήθηκα με τα τραγούδια αυτά. 
      Στο σπίτι που γεννήθηκα, στα Γιάννενα, όταν ακόμα ήμουνα μωρό μέσα στη σαρμανίτσα (κούνια), με νανούριζαν οι πρόβες που έκαναν ο πατέρας μου με τους θείους μου, που έπαιζαν κάθε βδομάδα, για (πολλά χρόνια), στον Ραδιοφωνικό σταθμό των Ιωαννίνων.
     Αργότερα ο πατέρας μου με έπαιρνε μαζί του, στα πανηγύρια, καθόμουνα κι εγώ επάνω στο πατάρι, και «συμμετείχα» και γρατσουνίζοντας  μια κιθαρούλα ώρες ολόκληρες, μέχρι που με έπαιρνε ο ύπνος,  
Το κλαρίνο του πατέρα μου Τάσου Χαλκιά αντηχεί πάντα  μες τα αυτιά μου, στο μυαλό μου, και τον προβάλω ζωντανά και τον βλέπω να παίζει και είναι σαν να ακούω λέξεις του, πότε πικραμένες, πότε χαρούμενες, πότε οργισμένες και πότε όλο αγάπη και τρυφερότητα.       
      Όταν μεγάλωσα, έκανα πολλές προσπάθειες για να ερμηνεύσω σωστά αυτό το είδος της μουσικής, ώσπου κάποια μέρα  άρχισα να τραγουδάω κι εγώ με το συγκρότημα των αδελφών Χαλκιά. 
     Μετά από κάμποσα χρόνια, ήρθε η μεγάλη στιγμή όταν σε ένα πανηγύρι θυμάμαι, στα Σταμνά Ξηρομέρου, ήταν σχεδόν ξημερώματα, χόρευε μια παρέα από πολύ μερακλήδες και καθώς τραγουδούσα συνεπαρμένος κι από το χορό που έκαναν, ξαφνικά είδα τον μπάρμπα μου το Φώτη να σηκώνεται από το σαντούρι, και δακρυσμένος χωρίς να μου πει τίποτε να μου χαϊδεύει την πλάτη και να κατεβαίνει από το πατάρι. 
      Αυτό ήταν η επιβράβευση. Η αποδοχή της οικογένειας ότι μπορούσα,  αν ήθελα, να  συνεχίσω και να γίνω επαγγελματίας. Ήταν το «δίπλωμα»  της μεγάλης οικογένειας των Χαλκιάδων, που στα δικά τους παιδιά ήταν ακόμα  πιο αυστηροί και σκληροί.  (το κλάμα ενός καλλιτέχνη εκείνη την εποχή, ακούγοντας κάποιον άλλο καλλιτέχνη, ήταν δείγμα αποδοχής. 
     Για να είσαι καλός έπρεπε να κάνεις τον άλλο να δακρύσει, και να κλάψει από την συγκίνηση).     
     Τώρα μετά από 42 χρόνια, τραγουδώ χωρίς εγωισμό, χωρίς προσπάθεια και διάθεση να φωνάξω δυνατά, να κάνω διάφορες φωνητικές ακροβασίες, για  να επιβληθώ σε κανέναν. 
     Τραγουδώ χωρίς το άγχος της καλλιτεχνικής επιβίωσής της και  προβολής, αλλά με μόνο σκοπό, να υπηρετήσω πιστά αυτό το είδος της μουσικής, που δεν επιδέχεται καμία επιπρόσθετη δεξιοτεχνία και παρέμβαση, εγωκεντρισμούς, μουσικούς ακροβατισμούς με πολλές φιοριτούρες και θεατρινίστικα τσαλιμάκια.
    Όπως ακριβώς ο πατέρας μου, που έπαιζε πολύ απλά και πολύ λιτά, αλλά κάθε νότα που έβγαζε από το κλαρίνο σου τρύπαγε τα σωθικά και σε έκανε να ανατριχιάζεις και να κλαις.
      Όλα αυτά, τα τόσο σημαντικά πράγματα, που ενσταλάξανε  στο μυαλό μου και στην καρδιά μου οι δικοί μου, αλλά και άλλοι μεγάλοι σημαντικοί καλλιτέχνες, με διαμόρφωσαν στην διαδρομή της δουλειάς αυτής.  
     Πολλά  στοιχεία σαν μυστικές πληροφορίες, που έλαβα μέσα από τα 150 χρόνια θητείας της οικογένειάς μου, τα έχω καταθέσει ευλαβικά και με όλο το σεβασμό, στα τραγούδια αυτά που περιέχονται στους  2 αυτούς δίσκους ακτίνας. (CDs).   
       Είναι τα τραγούδια που πρωτοαγάπησα, και που με αυτά ανδρώθηκα, ερωτεύτηκα, αγωνίστηκα, και  αυτά κρατώντας τα, σαν φυλαχτό  τα κουβάλησα στην ξενιτιά που έκανα στην Αμερική και όπου κι αν πήγα σε όλο τον κόσμο.

       Μαζεύοντας το υλικό, παρατηρώ ήδη ότι πολλά από τα τραγούδια αυτά έχουν δεχτεί άσχημες παρεμβάσεις, έχουν αλλάξει στίχους, ακόμη και νόημα των τραγουδιών, άλλαξαν  ρυθμούς, μελωδίες. Μερικά τραγούδια που ήταν σε πρώτη τους μορφή, ήθελαν κάποια εισαγωγή η κάποια μουσική γέφυρα, για αναπνοή. Πολλοί γνωρίζουν τα τραγούδια και δεν ξέρουν την ιστορία τους. Έπρεπε να τη βρω για να τους δώσω ταυτότητα.
     Όλα σχεδόν θέλανε  ανασυγκρότηση.

       Αυτά τα τραγούδια  δεν φοράνε τίποτε από τα σημερινά τεχνικά στολίδια, φτιασίδια και ξεγυμνώματα, και δεν έχουν εφήμερα ακούσματα. 
      Θέλω να παραμένουν ζωντανά, δείγματα  ήθους, σεβασμού και αλήθειας, και να φυλλάτουν  τις μαγικές στιγμές που ο ίδιος ο λαός μας  έζησε, δημιούργησε και μας  παρέδωσε μέσα από τους τόσους αιώνες που πέρασαν.    
       Με αυτά τα τραγούδια της ιδιαίτερης πατρίδας μου της Ηπείρου απευθύνομαι  στην κρυφή, ανθρώπινη ευαισθησία, λιτά, σεμνά και ταπεινά όσο μπορώ.
       Πάνω σ΄ αυτά  ανεπιφύλακτα να μπορούμε να ακουμπήσουμε  με εμπιστοσύνη  τα όνειρα και τις ελπίδες μας για μια πιο ανθρώπινη ζωή.
       Είναι αυτά τα τραγούδια που έχουν πρόσωπο, την βαθιά ελληνική σκέψη.  
   
ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ 
      Ένα μεγάλο ευχαριστώ, σε όλους τους φίλους μου συνεργάτες καθηγητές, μουσικολόγους, τραγουδιστές, μουσικούς, ηχολήπτες, για την  βοήθειά τους, που μαζί συγκροτήσαμε αυτό το έργο ΤΕΧΝΗΣ.   
      Επίσης να ευχαριστήσω  ιδιαιτέρως τους  καθηγητές:  Μάρκο Δραγούμη, Γρηγόρη Μπενέκο, Ανδρέα – Ζεάκι Γλυνιά, Παναγιώτη Πυριοβολή,  Ηλία Δήμα., τους μουσικούς : Λευτέρη Ζέρβα, Γιώργο Κωτσίνη, Σταύρο Καψάλη, Αλέξανδρο Αρκαδόπουλο, Θωμά Κωνσταντίνου, Κώστα Πίτσο, τον ξάδερφό μου Χρόνη Χαλκιά, την ποιήτρια Γιόγια Σώκου, την Νότα Καλτσούνη τον φίλο μου και συμπατριώτη Κώστα Οικονομίδη, που βοήθησε στην τελική επιλογή των τραγουδιών και τον φίλο μου Γιάννη Ξηρομερίτη που έρχονταν στο στούντιο και παρακολουθούσε τη δουλειά με μεγάλο ενδιαφέρον, τον αδερφό μου το Χρήστο Χαλκιά που τον έχω βασανίσει περισσότερο από όλους, και όλους όσους συνεργάστηκαν μαζί μου για τη δημιουργία αυτών των  δυο  δίσκων ακτίνας.