H ιστορία της λύρας

       Κατεξοχήν  εθνικό όργανο της αρχαίας Ελλάδας, όμοιο, περίπου με την

κ ι θ ά ρ α και την  φ ό ρ μ ι γ γ α , το πιο σημαντικό και ευρύτερα γνωστό όργανο, συνδεόμενο με την λατρεία του Απόλλωνα.

       Για το λόγο αυτό περιβάλλοταν με μεγάλο σεβασμό.

Είναι από τα πρώτα εν χρήσει έγχορδα όργανα στην απαγγελία επικών ποιημάτων, αν και πιθανώς, δεν εκρούετο ενώ αυτά απαγγέλλοντο, αλλά πριν ο αοιδός αρχίσει την απαγγελία του μύθου και στις ενδιάμεσες ανάπαυλες.

       Η χώρα έδωσε το όνομά της στη λυρική ποίηση, γιατί στην αρχή δεν απαγγελλόταν ή δεν τραγουδιόταν χωρίς τη συνοδεία της λύρας. Επίσης  θα πρέπει να σημειωθεί, ότι χάρη στον απλό μηχανισμό χειρισμού και στην ιδιαίτερη και χαρακτηριστική ποιότητα του ήχου της, που ήταν ευγενής, διαυγής, γαλήνιος και αρρενωπός, η λύρα  χρησιμοποιήθηκε ως το κύριο όργανο, για την εκπαίδευση των νέων.

       Επειδή δεν ήταν πολύπλοκο η ιδιαίτερα ηχηρό όργανο, δε χρησιμοποιούνταν σε υπαίθριες εκδηλώσεις η διαγωνισμούς, συνδέθηκε όμως στενά με τις κοινωνικές

εκδηλώσεις σε κλειστούς χώρους.

       Προέλευση. Σύμφωνα μ’ ένα πλατιά διαδεδομένο μύθο* ο Ερμής, αμέσως μετά τη γέννησή του σ’ ένα σπήλαιο της Κυλλήνης, έφυγε νύχτα από το λίκνο και έκλεψε βόδια που φύλαγε ο Απόλλωνας.

       Βλέποντας ύστερα έξω από το σπήλαιο μια χελώνα, αφαίρεσε το όστρακό της και στερέωσε πάνω του χορδές από έντερο βοδιού΄ έτσι κατασκεύασε τη λύρα.

       Όταν ο Απόλλωνας ανακάλυψε την κλοπή και παραπονέθηκε στον Δία, ο Ερμής πρόσφερε τη λύρα στον Απόλλωνα, που μαγεύτηκε από τον ήχο της.

       Ώστε, η λύρα ήταν γνωστή στην Ελλάδα από την απώτατη αρχαιότητα.

Μυθικοί μουσικοί και επικοί τραγουδιστές ( αοιδοί), όπως ο Ορφέας, ο Θάμυρις,

ο Δημόδοκος και άλλοι, συνόδευαν τα τραγούδια τους με τη λύρα, τη φόρμιγγα η την κίθαρι.